@article {
author = {Fazli, Ali},
title = {ماهیت و اثبات اتحاد عمل و عامل در علم سلوک},
journal = {انوار معرفت 12، بهار و تابستان 1396},
volume = {6},
number = {1},
pages = {26-40},
year  = {2017},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2645-8217},
eissn = {2980-826X},
doi = {},
abstract = {One of the foundations of the practical mysticism is the unity of the wayfaring act with the rational soul, which should be discussed in the philosophy of science of wayfaring. The wayfaring act is an essential act not an accidental one, i.e. it does not have an identity, but a communicative one with the rational soul, that means the wayfaring act is the ideation of an act issuing from the rational soul, not from the bodily or hearty acts. This wayfaring act emerges from essential agent, and it is not one of the members and powers of the rational soul, but the rational soul itself. This unity goes back to two existential combinations, "endemaje" existential combination and endekaki one, which the combination in the first one is an existential mode abstracting from existence itself, and the combination in the second one is a combination of two longitudinal matters, which one is imperfect and the second itself, existentially is the perfect form of that imperfect. The combining unity is proved by three arguments, proving based on potentially and actually, proving based on correlating menses and proving based on depending identity. },
keywords = {essential act, agent act, endemaje existential combination, endekaki existential combination, },
title_fa = {ماهیت و اثبات اتحاد عمل و عامل در علم سلوک},
abstract_fa ={از مبانی عرفان عملی، اتحاد عمل سلوکی و نفس ناطقه است که باید در فلسفۀ علم سلوک از آن بحث گردد. عمل سلوکی، که هویت ارتباطی با نفس ناطقه دارد، عمل بالذات است، نه بالعرض؛ یعنی عمل سلوکی تمثل عملی صادر شده از سوی نفس ناطقه است، نه اعمال جوارحی و جوانحی. این عمل سلوکی از عامل بالذات برمی آید. و عامل بالذات نیز هیچ یک از اعضا و قوای نفس ناطقه نیست، بلکه ذات نفس ناطقه است که عمل سلوکی با آن متحد است. اتحاد مزبور به دو نوع ترکیب وجودی برمی گردد: یکی ترکیب «وجودی اندماجی» و دیگری ترکیب «وجودی اندکاکی» است. در اوّلی، ترکیب دو حیث وجودی است که از یک متن وجود انتزاع می شوند و در دومی، ترکیب دو امر طولی است که یکی ناقص و دیگری به حسب وجود، صورت کمالی آن ناقص است. این ترکیب اتحادی با سه برهان به اثبات می رسد: یکی برهان بر پایۀ قوة و فعل دیگری برهان بر پایۀ قاعدۀ «تضایف»؛ و سومی برهان بر پایۀ هویت تعلقی.},
keywords_fa = {عمل بالذات ,عامل بالذات ,اتحاد اندماجی ,اتحاد اندکاکی. سس ,},
url = {https://erfani.nashriyat.ir/node/116},
eprint = {}
}