@article {
author = {hasanzadehkarimabad, Dawood},
title = {مراتب قرب در عرفان اسلامی},
journal = {حکمت عرفانی 4، پاییز و زمستان 1391},
volume = {1},
number = {4},
pages = {89-106},
year  = {2012},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2645-8217},
eissn = {2980-826X},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {مراتب قرب در عرفان اسلامی},
abstract_fa ={نگاه هستی شناختی و سلوکی به مسئله قرب حق و خلق با یکدیگر و بیان مراتب آن در عرفان اسلامی اهمیت زیادی دارد. از منظر هستی شناسی عرفانی، که مبتنی بر وحدت شخصیه وجود و نظریه تجلی است، دو وجه ارتباطی عام و خاص میان خلق و حق وجود دارد؛ قربی را که انسان در سایه‌ی پیمودن دو راه ارتباطی باواسطه و بی واسطه بین خود و حق، به دست می آورد، «قرب سلوکی» می نامند. در مقابل، «قرب وجودی»، همان جلوه حق بودن انسان است. قرب سلوکی در سایه‌ی بهره مندی از نوافل و فرائض، خود مراتبی دارد که با تحصیل نوافل یا جمع میان نوافل و فرائض و... مراتبی از دایره‌ی کمال و ولایت و دوایر نظیر آن ترسیم می شود. همچنین نیز با تقدّم و تأخّر یکی از آن دو، که «سیر محبّی» یا «سیر محبوبی» نامیده می شود، به اعتباری دیگر چهار مرتبه محبّت، توحید، معرفت و تحقیق با عنوان مراتب قرب شکل می گیرد.},
keywords_fa = {نفس ,انسان ,روح بخارى ,بدن ,ابن‌عربی ,مرتبه مثالی ,},
url = {https://erfani.nashriyat.ir/node/44},
eprint = {https://erfani.nashriyat.ir/sites/erfani.nashriyat.ir/files/article-files/5.pdf}
}