@article {
author = {Kermani, Alireza and Mohammadi, Mojtaba and Saeidi, Ahmad},
title = {بررسی انگارة غیراجتماعی و ضدتمدنی بودن آموزة «وحدت شخصی وجود»},
journal = {انوار معرفت 26 ، بهار و تابستان 1403},
volume = {13},
number = {1},
pages = {39-56},
year  = {2024},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2645-8217},
eissn = {2980-826X},
doi = {10.22034/erfani.2025.5001488},
abstract = {As the most fundamental doctrine in Islamic mysticism, the particular unity of existence has been criticized by some thinkers who regard it as non-social and consequently anti-civilizational. In their criticism, the concept of "unity of existence" is considered as incompatible with community-building and social behavior, not capable of serving as a basis for the construction of Islamic civilization. If Islamic mysticism is to be considered a part of Islam and an influential thought in civilization, it is essential to address such doubts or provide appropriate justifications. In this study, using the descriptive-analytical method, the aforementioned doubt has been analyzed and answered. In addition to accepting community and being compatible with community-building, the doctrine of "unity of existence" can offer the best justification for the necessity of and inclination toward social behavior. Without this doctrine, proving such necessity would seem difficult, if not impossible. Furthermore, the paper studies the civilizational characteristics of this doctrine, showing that this mystical teaching is not anti-social and anti-civilizational and even  possesses the capability to fundamentally and sometimes uniquely resolve certain social issues, such as altruism (otherness). Taking this doctrine into consideration is deemed essential in the construction of Islamic civilization.},
keywords = {mysticism, the particular unity of existence, community, the construction of Islamic civilization, },
title_fa = {بررسی انگارة غیراجتماعی و ضدتمدنی بودن آموزة «وحدت شخصی وجود»},
abstract_fa ={وحدت شخصی وجود به‌مثابة بنیادی‌ترین آموزه در عرفان اسلامی، از سوی برخی اندیشمندان با شبهه غیراجتماعی بودن و مترتب بر آن ضدتمدنی تلقی‌شدن، مواجه گشته است. در این شبهه، اندیشة «وحدت وجود» با اجتماع‌سازی و همچنین با رفتار اجتماعی ناسازگار است و چنین اندیشه‌ای قابلیت بناسازی تمدن را ندارد. اگر بنا باشد عرفان اسلامی به‌منزلة بخشی از دین اسلام و اندیشه‌ای اثرگذار در تمدن تلقی شود، ضروری است به چنین شبهاتی پاسخ داده یا توجیه مناسبی ارائه شود. در این تحقیق شبهة مزبور به روش «توصیفی ـ تحلیلی» بررسی و پاسخ داده شده است. درنتیجة این بررسی تبیین می‌شود که آموزة «وحدت وجود» علاوه بر پذیرش اجتماع و سازگاری با اجتماع‌سازی، می‌تواند بهترین توجیه را برای ریشة گرایش به رفتار اجتماعی و حتی ضرورت آن ارائه دهد که بدون این اندیشه، اثبات آن اگر ممتنع نباشد دست‌کم دشوار می‌نماید. در ادامه، ویژگی‌های تمدنی این آموزه بررسی و نشان داده شده که این آموزة عرفانی نه‌تنها غیراجتماعی و ضدتمدنی نیست، بلکه قابلیت حل و فصل اساسی و گاه انحصاری برخی مسائل حوزة اجتماعی (مانند دیگرگرایی) را دارا بوده و توجه به آن در ساخت تمدن اسلامی ضروری است.},
keywords_fa = {عرفان ,وحدت شخصى وجود ,جامعه ,تمدن‌سازی ,},
url = {https://erfani.nashriyat.ir/node/5001488},
eprint = {https://erfani.nashriyat.ir/sites/erfani.nashriyat.ir/files/article-files/5001488-1755405138.pdf}
}