@article {
author = {Mazra'ii , Rasool},
title = {بررسی علل و عوامل ظهور اجتماعی نخستین طریقه‌های صوفیه},
journal = {حکمت عرفانی 5، بهار و تابستان 1392},
volume = {2},
number = {1},
pages = {91-105},
year  = {2013},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2645-8217},
eissn = {2980-826X},
doi = {},
abstract = {The formation and advent of Sufi orders and chains within the realm of Islamic Sufism poses the question how the spirit of Islamic Sufism, which is personal asceticism and inner mystical journey, is compatible with the reality of Sufi orders and chains which are social phenomena. This apparent incompatibility has made some researchers to attribute the social formation and advent of Sufi orders to such factors as Sufis' relationships with spiritualist groups of other religions, schools and sects, which are external and strange to the capacities of Islamic mysticism and Sufism. However, the review of historical evidence indicate that the most important reason for the formation and advent of Sufi orders and chains is the features which lie in the educational dimension of Sufism, especially its most important teaching, i.e. devotional relationship between devotee and the desired. In fact, the requirements and features lied in the nature of this dimension, in its evolutionary path, turned the Sufism, which was a personal affair centered on asceticism, into a social and collective phenomenon which had many manners and disciplines. Over the time, these early groups and sects, under the influence of some other important factors such as popular inclination towards Sufism and devising the manners and disciplines of Sufi monastery, turn into the present Sufi orders and chains.
},
keywords = {Sufi orders, Sufism, factors of advent, educational dimension, devotional relationship, devotee and the desired, the aspects of Sufism which are approved as good, },
title_fa = {بررسی علل و عوامل ظهور اجتماعی نخستین طریقه‌های صوفیه},
abstract_fa ={ظهور و گسترش طریقه ها و سلسله های صوفیه در دامان تصوف اسلامی، این پرسش را رقم زد که چگونه روح تصوف اسلامی که زهدورزی فردی و سلوک باطنی است، با حقیقت طریقه ها و سلسله های صوفیه، که پدیده ای اجتماعی است، سازگاری دارد؟ این ناسازگاری ظاهری سبب شد برخی محققان پیدایی و ظهور اجتماعی طریقه های صوفیانه را معلول عواملی خارجی و بیگانه با ظرفیت های تصوف و عرفان اسلامی، همچون ارتباط صوفیان با گروه های معنویت گرای دیگر ادیان و مکاتب و مذاهب بدانند.    
	بررسی شواهد تاریخی نشان می دهد که مهم ترین دلیل زمینه ساز بروز و ظهور طریقه ها و سلسله های صوفیه، ویژگی های نهفته در بُعد تربیتی تصوف، به ویژه رابطۀ ارادت میان مرید و مراد است؛ در واقع، لوازم و ویژگی های نهفته در نهاد این بُعد، در بستر تکامل خود، تصوف را که جریانی فردی بود و بر محور زهد می چرخید، به پدیده ای اجتماعی و گروهی، که آداب و رسوم فراوانی داشت، تبدیل ساخت و سبب ایجاد نخستین گروه های جمعی صوفیان شد. در گذر زمان، این گروه ها و فرقه های نخستین، متأثر از چند عامل مهم دیگر، از جمله گرایش عامه به سوی تصوف و وضع آداب و رسوم خانقاهی، به قوارۀ طریقت ها و سلسله های امروزی درآمدند.},
keywords_fa = {سالک ,سیر و سلوک ,رشد معنوی ,استاد اخلاق ,پیر طریقت ,},
url = {https://erfani.nashriyat.ir/node/55},
eprint = {https://erfani.nashriyat.ir/sites/erfani.nashriyat.ir/files/article-files/7.pdf}
}