انوار معرفت

داشتن حیات و زندگی گوارا، طیب و پاک، همواره دغدغة بشر در طول تاریخ بوده است؛ زندگی فردی و اجتماعی آرمانی، بدون ظلم، بی عدالتی، قرین سعادت، کمال و جاودانه. در اندیشة صدرایی، انسان می تواند برای خود در دنیا و آخرت حیاتی پاک، جاودانه و طیب رقم بزند؛ زندگی فردی و اجتماعی، مؤمنانه، پاک و گوارای دنیایی که زندگی اخروی سعادتمندانه، جاودانه، سرشار از نعمات الهی و مقام قرب و رضوان الهی را رقم خواهد زد. از نظر ملاصدرا، انسان دارای حیات دنیوی، برزخی و اخروی است و حیات حقیقی، حیاتی است که با اطاعت از فرمان الهی، منجر به حیاتی برتر از حیات دنیا می شود. نفس در ابتدای شکل گیری خود، امری کاملاً طبیعی و محدث از بدن است و با گذر زمان و بر اثر حرکت جوهری، مراتب رشد را می پیماید و از مرتبه نازلة اولیه خود جدا می شود. انسان با اراده، اختیار و فطرت پاک و سرشت خدادای خویش و با ایمان و عمل صالح و طی مسیر عبودیت و بندگی خدا و رستن از عالم مادی و دل شستن از محدودیت های زمینی، می تواند در همین دنیا، مقرب درگاه الوهی، و بندة صالح حضرت حق، انسان کامل و به مقام قرب و رضوان الهی نائل آید. این پژوهش، با رویکردی تحلیلی و نظری، به واکاوی چیستی و جایگاه حیات طیبه در اندیشة صدرا می پردازد.